Fluxus

Ono sering dikaitkan dengan kumpulan Fluxus, pengasas George Maciunas, rakannya pada tahun 1960, mengagumi dan mempromosikan kerjanya dengan penuh semangat, memberikan Ono persembahan AS beliau di Galeri AG pada tahun 1961. Maciunas menjemput beliau secara rasmi menyertai kumpulan Fluxus, tetapi Ono enggan kerana beliau mahu kekal bebas.[58] Bagaimanapun beliau, bekerjasama dengannya,[59] Charlotte Moorman, George Brecht, dan penyair Jackson Mac Low, antara lain berkaitan dengan kumpulan.[60]

John Cage dan Marcel Duchamp adalah pengaruh yang besar ke atas seni Ono.[61][62][63] Beliau belajar daripada Cage pada Sarah Lawrence dan bertemu beliau melalui muridnya Ichiyanagi Toshi dalam kelas komposisi eksperimen legenda Cage di Sekolah Baru untuk Penyelidikan Sosial:[64] Beliau telah diperkenalkan kepada lebih tidak konvensional tangan pertama neo-Dadaisme juga kearah Cage dan anak didik Bandar New York beliau Allan Kaprow, Brecht, Mac Low, Al Hansen dan penyair Dick Higgins.[60]

Selepas Cage selesai mengajar di Sekolah Baru pada musim panas tahun 1960, Ono bertekad untuk menyewa tempat mengemukakan karyanya bersama-sama dengan kerja-kerja artis avant-garde lain di bandar. Beliau akhirnya mendapati loteng murah di pusat bandar Manhattan di 112 Chambers Street bahawa beliau menggunakannya sebagai studio dan ruang tamu. Menyokong dirinya melalui kerja setiausaha dan pengajaran dalam seni tradisional Jepun di Persatuan Jepun, Ono membenarkan komposer La Monte Young untuk menganjurkan konsert di loteng.[60] Kedua-dua mula mengatur satu siri peristiwa di sana dari Disember 1960 hingga Jun 1961,[65] dengan orang-orang seperti Marcel Duchamp dan Peggy Guggenheim menghadiri,[66] dan kedua-dua Ono dan Young mendakwa telah menjadi kurator utama peristiwa-peristiwa ini,[67] dengan Ono mendakwa telah telah akhirnya ditolak ke dalam peranan subsidiari oleh Young.[64] Siri Chambers Street menghoskan beberapa karya seni konseptual awal Ono, termasuk Painting to Be Stepped On, yang merupakan sekerap kanvas di tingkat yang menjadi karya seni yang siap apabila akruan tapak kaki. Dengan kerja tersebut, Ono mencadangkan bahawa karya seni tidak lagi diperlukan untuk dipasang pada dinding dan tidak boleh diakses. Beliau menunjukkan kerja-kerja ini dan kerja-kerja pengajaran lain lagi di AG Gallery Macunias pada Julai 1961.[66]

Cut Piece, 1964

Ono adalah seorang perintis seni konseptual dan seni persembahan. Kerja persembahan seminal adalah Cut Piece, pertama yang dipersembahkan pada tahun 1964 di Pusat Seni Sogetsu di Tokyo. Karya itu terdiri daripada Ono, berpakaian dalam saman yang terbaik, melutut di atas pentas dengan sepasang gunting di hadapan beliau. Beliau menjemput sekumpulan penonton untuk menyertai beliau di atas pentas dan memotong helai pakaiannya. Menghadapi isu-isu jantina, kelas dan identiti budaya, Ono duduk diam-diam sehingga sekeping membuat kesimpulan mengikut budi bicara beliau.[68] Karya itu kemudiannya dipersembahkan di Dewan Carnegie New York pada tahun 1965 dan di London Africa Center pada tahun 1966. Daripada sekeping, John Hendricks dalam katalog ke retrospektif Persatuan Jepun Ono menulis: "[Cut Piece] memperkenalkan pengasingan interpersonal yang menyifatkan hubungan sosial antara mata pelajaran, merombak model estetik Kantian..... Ia menunjukkan timbal balik di antara artis, objek, dan penonton dan orang yang melihatnya tanggungjawab perlu penerimaan dan pemeliharaan seni."[68]

Penghibur lain daripada program itu telah termasuk Charlotte Moorman dan John Hendricks.[68] Ono memberikan sekeping di Paris pada tahun 2003, dalam tempoh selepas 9/11 yang rendah di antara Amerika Syarikat dan Perancis, berkata beliau berharap untuk menunjukkan bahawa ini adalah "satu masa di mana kita perlu mempercayai antara satu sama lain."[3] Pada tahun 2013, penyanyi Kanada, Peaches memberikan ia di festival Meltdown pelbagai-hari di Pusat Southbank di London, yang Ono anjurkan.[69]

Buku Grapefruit, 1964

Satu lagi konseptual seni seminal adalah buku kecil Ono bertajuk Grapefruit. Diterbitkan pada tahun 1964, buku ini berbunyi seperti satu set arahan di mana kerja-kerja seni selesai-sama ada secara literal atau dalam imaginasi peserta penonton. Salah satu contoh adalah "Hide and Seek Piece: Hide until everybody goes home. Hide until everybody forgets about you. Hide until everybody dies." Grapefruit telah diterbitkan beberapa kali, paling banyak diedarkan oleh Simon & Schuster pada tahun 1971, yang dicetak semula sekali lagi pada tahun 2000. David Bourdon (de), pengkritik seni untuk The Village Voice dan Vogue, yang menyifatkan Grapefruit "salah satu monumen seni konseptual awal 1960-an." Beliau berkata pendekatan konseptual beliau telah dibuat lebih diterima apabila artis lelaki putih seperti Joseph Kosuth dan Lawrence Weiner datang dan "melakukan hampir perkara yang sama" beliau lakukan, dan dia juga mengambil mempunyai sisi syair dan lirik yang membezakannya daripada kerja-kerja artis konsep lain.[70]

Ono akan menggubal banyak senario buku sebagai keping prestasi sepanjang kerjayanya, yang menjadi asas untuk pameran seni beliau, termasuk pameran retrospektif yang sangat publisiti, ini. This Is Not Here pada tahun 1971 di Muzium Everson di Syracuse, New York,[71] yang hampir tertutup apabila ia telah dikepung oleh peminat teruja Beatles, yang memecahkan beberapa keping seni dan membanjiri tandas.[72] Ia adalah pamerannya yang terakhir lepas utama sehingga retrospektif Yoko Ono: Objects, Films di Whitney pada 1989.[70]

Hampir lima puluh tahun kemudian, pada bulan Julai 2013, beliau mengeluarkan satu sekuel kepada Grapefruit, satu lagi buku arahan, Acorn melalui OR Books.[73]

Filem eksperimental, 1964-72

Ono juga pembikin filem eksperimen yang membuat 16 filem pendek antara tahun 1964 dan 1972, mendapat terkenal tertentu untuk filem Fluxus 1966 dipanggil hanya No. 4, sering dirujuk sebagai Bottoms.[74][75] Filem lima dan setengah minit terdiri daripada satu siri jarak dekat punggung manusia berjalan di atas treadmill. Skrin ini dibahagikan kepada empat bahagian yang hampir sama dengan unsur-unsur rekah gluteal dan gluteal berkedut melintang. Lagu ini mengandungi temu bual dengan orang-orang yang sedang difilemkan, dan juga mereka yang sedang mempertimbangkan menyertai projek ini. Pada tahun 1996, syarikat pembuatan jam tangan Swatch menghasilkan jam tangan edisi terhad yang memperingati filem ini.[76]

Mac 2004, ICA London, mempamerkan kebanyakan filem-filem beliau dari tempoh ini dalam pameran mereka The Rare Films of Yoko Ono.[75] Beliau juga berlakon dalam sebuah filem eksploitasi kabur pada tahun 1965, Satan's Bed.[74]

Wish Tree, 1981 - kini

Satu lagi contoh partisipatif Ono adalah projek Wish Tree beliau, di mana berasal pokok ke tapak pemasangan yang dipasang. Karya Wish Piece 1996 mempunyai arahan berikut:

Make a wish
Write it down on a piece of paper
Fold it and tie it around a branch of a Wish Tree
Ask your friends to do the same
Keep wishing
Until the branches are covered with wishes[77]

Pemasangan Wish Tree dalam Sculpture Garden di Museum of Modern Art, New York, yang ditubuhkan pada bulan Julai 2010, telah menarik sumbangan dari seluruh dunia. Lokasi pemasangan lain termasuk London;[78] St. Louis;[79] Washington, D.C.; San Francisco; kampus Universiti Stanford di Palo Alto, California;[3] Jepun;[80] Venice;[81] dan Dublin.[82]

Penghargaan dan retrospektif

John Lennon pernah menyifatkan beliau sebagai "artis tidak diketahui paling terkenal di dunia: semua orang tahu namanya, tetapi tiada siapa yang tahu apa yang dia lakukan." Beliau berkenalan dengan banyak orang seni termasuk Kate Millett, Nam June Paik, Dan Richter, Jonas Mekas, Merce Cunningham, Judith Malina, Erica Abeel, Fred DeAsis, Peggy Guggenheim, Betty Rollin, Shusaku Arakawa, Adrian Morris, Stefan Wolpe, Keith Haring dan Andy Warhol (Ono sendiri merupakan antara tetamu terhormat semasa majlis pengebumian Warhol tahun 1987), serts juga George Maciunas dan La Monte Young. Selain Mekas, Maciunas, Young, dan Warhol, beliau juga telah bekerjasama dengan DeAsis, Yvonne Rainer, dan Zbigniew Rybczynski.

Pada tahun 1989, Muzium Whitney mengadakan retrospektif kerjanya, Yoko Ono: Objects, Films yang memasyhurkan penceburan Ono ke dalam dunia seni New York. Pada cadangan sahabat hidup dalam Ono pada masa itu, penghias dalaman Sam Havadtoy, dia menyusun semula keping lama beliau dalam gangsa selepas beberapa keengganan awal. "Saya sedar bahawa untuk sesuatu yang bergerak saya begitu banyak yang saya akan menangis, ada sesuatu di sana. Terdapat seolah-olah seperti udara yang berkilauan dalam 60-an apabila saya membuat serpihan ini, dan kini udara digangsakan. Kini sudah tiba tahun 80-an, dan gangsa adalah sangat 80-an dengan cara -...... kekukuhan, komoditi, semua itu. Bagi seseorang yang telah melalui revolusi 60-an itu, terdapat sudah tentu merupakan satu perubahan yang luar biasa yang saya panggil keping gangsa petrified kebebasan itu, semua harapan dan kehendak adalah dalam beberapa cara membatu."

Lebih satu dekad kemudian, pada tahun 2001, Y.E.S. YOKO ONO , retrospektif 40 tahun kerja Ono, menerima Anugerah Muzium Terbaik oleh Persatuan Antarabangsa Pengkritik Seni Amerika Syarikat di New York City, dianggap sebagai salah satu anugerah tertinggi dalam kerjaya muzium. YES merujuk kepada tajuk kerja arca 1966 oleh Yoko Ono, ditunjukkan di Galeri Indica, London: penonton memanjat tangga untuk membaca perkataan "ya", dicetak pada kanvas kecil digantung dari siling. Kurator pameran ini Alexandra Munroe menulis bahawa "John Lennon mendapatinya, pada pertemuan pertamanya dengan Yoko: apabila dia memanjat tangga untuk karya sebaya dirangka pada siling, beliau menghadapi perkataan kecil YA 'Oleh itu, positif saya rasa lega.. . " Pameran ini mengembara ke 13 muzium di Amerika Syarikat, Kanada, Jepun, dan Korea dari tahun 2000 hingga 2003. Pada tahun 2001, beliau juga menerima Ijazah Doktor Kehormat Undang-undang dari Universiti Liverpool dan, pada tahun 2002, telah disampaikan dengan ijazah kehormat Doktor Seni Halus dari Kolej Bard, serta Pingat Skowhegan untuk bekerja di media yang pelbagai. Pada tahun berikutnya, beliau telah dianugerahkan Anugerah MOCA kelima untuk Wanita Cemerlang dalam Kesenian dari Muzium Seni Kontemporari Los Angeles. Pada tahun 2005, beliau menerima anugerah pencapaian sepanjang hayat dari Japan Society of New York, yang telah menjadi hos Yes Yoko Ono dan di mana beliau telah bekerja pada 1950-an dan awal 1960-an.

Pada tahun 2008, beliau mengadakann pameran retrospektif yang terbesar, “Between the Sky and My Head” di Kunsthalle Bielefeld, Bielefeld, Jerman, dan Pusat Seni Kontemporari Baltic di Gateshead, England. Pada tahun berikutnya, beliau mempamerkan pilihan kerja baru dan lama sebagai sebahagian daripada persembahan beliau "Memory Anton" di Venice, Itali. Beliau juga menerima Anugerah Golden Lion untuk pencapaian seumur hidup dari Venice Biennale pada tahun 2009. Pada tahun 2012, Ono mengadakan pameran utama kerjanya To the Lights di Galeri Serpentine, London. Beliau juga merupakan pemenang Oskar Kokoschka Prize 2012, anugerah tertinggi Austria untuk seni kontemporari gunaan. Pada bulan Februari 2013, bertepatan dengan ulang tahun ke-80 beliau, kerja retrospektif terbesar beliau, Half-a-Wind Show, dibuka di Schirn Kunsthalle Frankfurt dan mengembara ke Muzium Seni Moden Denmark Lousiana, Austria Kunsthalle Krems, dan Guggenheim Museum Bilbao Sepanyol. Pada tahun 2014, beliau menyumbang beberapa karya seni untuk festival seni tiga tahun sekali di Folkestone, England.